KAHRAMANMARAŞ’taki depremde 6 aylık ve 3 yaşındaki iki kızını kaybeden, 65 saat sonra enkaz altından kurtarıldıktan sonra her iki bacağı da diz altından kesilen Fatma Demir (27), ayağa kalktı Ankara’da yine protez bacaklarla. Depremin yıl dönümünde ilk adımlarını atan Demir, ilk işinin Gaziantep’te çocuklarının mezarlarına gitmek olduğunu söyledi.
Fatma Demir, kızları 3 yaşındaki Yüsra Elvin ve 6 aylık Ayşe Lina ile birlikte, Gaziantep’in İslahiye ilçesindeki amcalarının evinde depreme yakalandı. Demir, 65 saat sonra çöken binanın enkazından çıkarılırken, 2 kızı da hayatını kaybetti. Gaziantep’teki hastanede tedavi altına alınan Demir’in her iki bacağı da diz altından kesildi. Burada 75 gün tedavi gören Demir, ağustos ayında Ankara Gaziler Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne sevk edildi. Yaklaşık 6 aylık tedavinin ardından Demir, protez kullanımıyla tekrar ayağa kalktı. Depremin yıl dönümünde protez bacaklarıyla ilk adımlarını atan ve fizik tedavi sürecine devam eden depremzede anne, önce çocuklarının mezarını ziyaret etmek istediğini söyledi.
‘KIZLARIMA SON KEZ SARILMAK İSTEDİM’
Demir, deprem gecesi gürültüyle uyandığını belirterek, “Küçük kızım henüz 6 aylıktı. Kollarımdaydı ama kollarımda olup olmadığını bile hatırlamıyorum. Sanırım o an biliyordum ama şimdi hiçbir şey hatırlamıyorum. Aslında sütun ayağımın üzerine düştü ve o an canım acıdı; “Ama hatırlamıyorum. 65 saat sonra enkazdan çıktık. Büyük kızımı 6 gün sonra buldular. Bir çocuğun acısını yaşamak çok kötü bir şey. Ama ona veda edememek daha da kötü. Son kez de olsa onlara sarılmak istiyorum. Onların gömüldüğünü görmek isterim” dedi.
Kızlarının mezarlarına hiç gidemediğini anlatan Demir, “Bir yıl oldu ama hala topraklarına dokunmadım. Mezarlarına gitmek istiyorum. O yüzden ayağa kalkmak istiyorum. Büyük kızım yaşasaydı nisan ayında 4 yaşına girecekti.Psikologla bana öldüğünü söylediler.Gaziantep’teki tedavimin ardından Ankara’ya geldik.Bu hastanede hayata yeniden döndüm diyebilirim. Çocuk için yaşadığım acılar bacaklarımın olmadığı aklıma bile gelmedi. Keşke çocuklarım olsaydı her şeyimi kaybetmeye hazırdım. Ama maalesef olmadı. Şu anda ayağa kalkmak istiyorum ki Çocuklarımın mezarlarına gidip topraklarına dokunabilirim. Belki orası kokuyordur, sanırım orada kokularını alıyorum. Onlara son kez veda etmek istiyorum. Bunun için direnmek istiyorum. Bazen vazgeçmek istiyorum. her şey ama annem, babam, kardeşlerim için direnmeye çalışıyorum, protezlerimle bile kendi ayaklarımın üzerinde durmak istiyorum, çalışmak, topluma girmek istiyorum. Bu formda kendimi kazanmak istiyorum. “Böyle de olsa dokunacağım çok hayat olur sanırım” dedi.
